Pişmanlık ve olaylara neden aramak.. Artık ağlamaların kalmadığı ya da nöbetler halinde ara ara gözden dökülen yaşların azaldığı ve ayrılık acısının daha durulduğu bir dönem başlar. Artık kızgınlık ve öfkenin yerini kendi kendini suçlama ve acabalar, keşkeler ... alır. Tüm konuşmalar tekrar tekrar kelime kelime akıldan geçirilir ve her bir sözde bin bir tane anlam bulunur. Ayrılığın nedeni aranır ve kendini suçlama süreciyle beraber onu arama isteği giderek kuvvetlenir. Geçici bir süre olmasına rağmen çevreden desteğin en gerekli olduğu bir dönemdir. Kalp sızısı yerine, fazla düşünmekten beyinde sulanma başlar. Zaten artık cismi yanınızda olmasa da dilinizden uzun bir süre düşmeyecektir. Bu evrede en önemli soru "Onu aramalı mıyım?"... Bu sorunun cevabı tamamen sizin kalbiniz ve gelecekten beklentilerinize bağlıdır. Onu bir kez aramaktan ne kaybedersiniz ki.. Aşk çok nadir olan bir duygudur ve bulunca kaybetmemek için elden ne geliyorsa yapılmalıdır; fakat ayrılık ne şiddette ve nasıl bittiği de tabiki çok önemlidir. Ama tüm bunları düşünürken unutmamanız gereken en önemli konu karşı taraftan olumsuz olabilecek bir cevaba karşı hazırlıklı olduğunuzdan emin olmaktır. En azından kendinizi en kötü sonuca hazırlamak gerekir. Peki, sizi bırakıp giden o iken neden o aramıyor da bu aşk için siz onu arayacaksınız??? Sizce gerçekten çabayı hak eden bir ilişkiyse gurur düşünülmeden aranmalı mı?... Yorumlarınızı, fikirlerinizi ve deneyimlerinizi bekliyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder